Howdy lezers, welkom bij onze volgende blog! Oktober, november... December... Januari... Februari... Wacht, we zijn al vijf maanden onderweg?! Aan het begin van onze reis voelde het alsof de tijd eindeloos was, maar nu voelt het alsof de laatste vijf maanden in één vingerknip voorbij zijn gegaan. Na een tijdje raak je gewend aan het reizen en de manier van leven. Behalve dat je de dag van de week vergeet, vergeet je ook dat het zo'n luxe is om deze prachtige wereld te verkennen. Je vergeet dat je je droom leeft en soms moet je je dat bewust weer realiseren. De afgelopen maand vloog ongemerkt voorbij, dus laten we een stapje terug doen en de afgelopen vier weken samen opnieuw beleven. Ik kan alvast zeggen dat we onze daktent op enkele prachtige plekken hebben opgezet...!

Februari 2023

We eindigden de maand januari aan de Marokkaanse kust, klaar om weer landinwaarts te gaan. Tijdens de eerste drie weken van deze maand verkenden we nog veel meer Marokkaanse bergen voordat we de grens weer overstaken naar Spanje. Tussen al het wandelen en mountainbiken door reden we van natuurwonder naar natuurwonder, maakten we een vriend voor het leven en gaven we onze gele Suzuki Jack een speciale huidbehandeling. Aan het eind van de maand besloot het weer ons het land uit te dwingen, want de laatste dagen waren vol regen. We staken de grens over en brachten onze laatste nachten van februari door in de Spaanse enclave Ceuta, waar een storm ons liet vastzitten voordat we eindelijk de veerboot terug naar Spanje konden nemen.

Natuurwonderen en een bijzondere vriend

De eerste dag van februari reden we terug naar de Hoge Atlas, waar Imi n'Ifri onze eerste stop was. Dit natuurwonder is iets wat we nog nooit gezien hadden. Een indrukwekkende 70 meter hoge grotformatie zat vol stalactieten. Je kon op eigen gelegenheid door de grot klimmen en een duik nemen in een van de natuurlijke poelen die ontstonden door een kronkelende beek. Terug in de Atlas was het weer koud en we waren blij met onze extra slaapzakken, want 's nachts daalde de temperatuur tot ongeveer 0 graden. Bovendien beleefden we onze eerste sneeuwval in Marokko terwijl we diep in de Atlas op de fiets door bergdorpjes reden, ver van de gemoderniseerde wereld. Hier renden de kinderen kilometers lang achter ons aan voordat we elkaar gedag zeiden.

Op onze kampeerplek in Imi n'Ifri ontmoetten we een medereiziger uit Duitsland. Je ontmoet niet vaak mensen met precies dezelfde interesses en passie, maar als dat wel het geval is, kun je samen de grootste lol hebben. Ook al was onze Duitse vriend 47 jaar ouder, we konden eindeloos sparren over reisplannen, gingen wandelen en reden samen naar onze nieuwe bestemming, de watervallen van Ouzoud. Deze watervallen zijn met 110 meter hoogte de op één na hoogste van Afrika. Hoewel de watervallen prachtig waren, werd de plek zo uitgemolken door de lokale bevolking dat het zijn charme verloor. We besloten verder te rijden en namen afscheid van onze Duitse vriend.



Voor een laatste keer gingen we diep het Hoge Atlasgebergte in, naar 'Cathedrale Imsfrane'. Het is een grote uitspraak, maar we zijn het er allebei over eens dat dit onze mooiste kampeerplek in Marokko was. Onze Dare to be Different daktent stond naast een blauwe kreek met uitzicht op een van Marokko's mooiste bergen, 'La Cathedrale'. Kun je je zo'n plek voorstellen?

Na het opstaan maakten we een geweldige wandeling naar de top van de berg en terug door Gorges l'oued Ahansal, waar we een duik namen in het ijskoude water. Daarnaast fietsten we ook en zagen we een grote troep wilde berberapen, een apensoort. Dit alles samen maakte dit de meest pure en spectaculaire plek in Marokko en de herinneringen zullen ons een leven lang bijblijven. We hadden maanden op deze prachtige plek kunnen blijven als de nachten niet ijskoud waren, maar elke ochtend lag er een dikke laag ijs op de binnenwanden van onze daktent... Onze slaapzakken zijn niet gemaakt voor deze barre omstandigheden en na drie dagen besloten we te vertrekken naar warmer weer.

Onze eindbestemming in Marokko

Vanuit de Hoge Atlas reden we naar het Rifgebergte, het laatste Marokkaanse gebergte dat we nog niet hadden ontdekt. Op weg naar het noorden reden we langs de onontdekte Midden-Atlas, het UNESCO werelderfgoed van het Romeinse Volubilis en de koningsstad Meknes. Geen van hen kon onze liefde voor 'La Cathedrale' overtreffen en al snel kwamen we aan in Chefchaouen, een beroemde stad in het Rifgebergte. 

In Chefchaouen hadden we nog een laatste belangrijk doel voor Marokko: onze Suzuki een nieuw verfje geven. Jack ziet er misschien jong uit, maar met zijn 44 jaar is hij een beetje gevoelig voor roest. Het was tijd om hem een grondige huidbehandeling te geven en we verbleven uiteindelijk vier dagen in een hotel. Na vier nachten onze comfortabele Dare to be Different matras te hebben gemist, reed hij weer als nieuw. Tijdens ons verblijf in Chefchaouen brachten we onze tijd door met het verkennen van Marokko's Winter Wonderland. Hoog in de bergen bedekte de sneeuw de beroemde cannabisplantages van Chefchaouen en veranderden de bomen in indrukwekkende ijssculpturen. Dit winterwonderland was een van de mooiste die we ooit hadden gezien. 

Na Chefchaouen gingen we op weg naar de Spaanse grens, maar onderweg maakten we nog een laatste wandeling naar God's Bridge en de Akchour waterval. Hoewel het regende, was er geen water in de op één na hoogste waterval van het land, maar de weelderige groene bergen en de spectaculaire rotsformatie van Gods brug maakten dit de perfecte wandeling om ons verblijf in Marokko af te sluiten. Voordat we de grens overstaken, bezochten we nog een laatste souk in Tetouan om afscheid te nemen van al het heerlijke streetfood en Chebakia in te slaan voor Spanje. 

Vastzitten in een Spaanse enclave 2.0

Tijdens ons verblijf in het Rifgebergte begonnen we voor het eerst sinds we de veerboot naar het Afrikaanse continent namen, het comfort van Europa te missen. Het grote aantal zwerfhonden, de plasticvervuiling en de ontelbare drugsverkopers verpestten de charme van het Rifgebergte aanzienlijk en in combinatie met enkele opeenvolgende regendagen voelden we er niet veel voor om Marokko te verlaten. De grensovergang naar Ceuta verliep vlot, maar onze wens om de boot terug naar Algeciras te nemen kon niet worden beantwoord. Doordat een storm alle veerboten annuleerde, bleven we een dag langer in deze Spaanse enclave. Hoewel Ceuta aanvoelt als een grote gevangenis op het Afrikaanse continent, hebben we ons eigenlijk best vermaakt en verkiezen we deze enclave boven zijn broertje Melilla

Nou, terugkijkend was het weer een mooie maand vol waardevolle ervaringen. We hopen dat jullie het leuk vonden om door te lezen en zien jullie graag terug volgende maand waarin we waarschijnlijk Spanje en Frankrijk zullen doorkruisen om te eindigen in Zwitserland voor wat meer sneeuwpret met onze gele Suzuki en daktent... Proost!